Profesor Emil von Behring urodził się 15 marca 1854 roku w gm. Iława, w miejscowości Ławice. W 1901 r. został laureatem pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny za wynalezienie surowicy przeciwbłoniczej. Profesor Behring razem z Japończykiem Szibasaburo Kitasato odkrył także szczepionkę przeciwtężcową.

Profesorowi Emilowi von Behringowi zawdzięczamy to, że niegdyś śmiertelna choroba – dyfteryt dzisiaj jest praktycznie nieznana. Surowica przeciwtężcowa, której Behring był współwynalazcą, ratuje od dziesięcioleci życie ludziom na całym świecie. Już w drugim miesiącu życia człowiek styka się z osiągnięciami prof. Emila von Behringa. Wtedy to właśnie szczepiony jest szczepionką DTP, uodparniającą czynnie przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi – wywołuje ona lub wzmaga odporność przeciwzakaźną, chroniącą przed skutkami zakażenia laseczkami tężca, maczugowcami błonicy i pałeczkami krztuśca. Badania Noblisty stały się punktem wyjścia dla współczesnej immunologii.

W izbie pamięci można obejrzeć wystawę fotografii poświęconą życiu Behringa. Przed budynkiem szkoły stoi pomnik z popiersiem Noblisty.

Emil Behring był synem nauczyciela i piątym dzieckiem w rodzinie Behringów. Aż do trzynastego roku życia pobierał nauki u swojego ojca w domu w Ławicach, który zarazem był szkołą (także dziś).

Potem uczęszczał do gimnazjum w Olsztynku, gdzie 31 lipca 1874 roku zdał maturę. Emil miał zostać studentem teologii, ale dzięki wstawiennictwu pastora Leipholza z Rudzienic, byłego nauczyciela Behringa, siostrzeniec pastora lekarz nadsztabowy pozyskał dla niego stypendium na studia chirurgiczne w Królewskim Instytucie im. Fryderyka Wilhelma w Berlinie.

Behring31 lipca 1878 Emil Behring zdał trudny egzamin dopuszczający do dyplomu, a 15 sierpnia 1878 obronił pracę dyplomową i po dwóch latach praktyki uzyskał prawo wykonywania zawodu lekarza. Mając za sobą pracę lekarza wojskowego na terenie Prus Wschodnich został oddelegowany jako lekarz sztabowy do Instytutu Farmakologii Uniwersytetu w Bonn i pracował tam nad odpornością przeciw zarazie wąglikowej.

W 1888 roku wrócił do Berlina i rok później został skierowany do Uniwersyteckiego Instytutu Higieny, którego szefem byłRobert Koch. Prowadzone wspólnie z Japończykiem Kitasato studia nad dezynfekcją doprowadziły naukowców do wniosku, popartego licznymi doświadczeniami, że krew konia uodpornionego przeciw błonicy i tężcowi, może być wykorzystana do uodpornienia innych koni. Wyniki badań nad tężcem, Behring i Kitasato opublikowali 4 grudnia 1890 roku, a kilka dni później Behring opublikował wyniki samodzielnych badań nad błonicą. Już wtedy powstały nadzieje, że tym sposobem będzie można uodpornić człowieka.

Rok później Emil Behring i dr Erich Wernickeprzeprowadzili eksperyment na owcach i otrzymali wysoko skondensowaną surowicę z przeciwciałami błonicy i zaraz w 1891 roku uratowali dwoje śmiertelnie chorych na błonicę dzieci. Dla leków opracowanych przez Behringa i jego współpracowników wprowadzono nowe nazwy: surowica błonicy i surowica przeciw tężcowi. Początkowo surowice te były mało skuteczne, szczególnie, kiedy choroba była mocno zaawansowana, pracowano, więc nad ich udoskonaleniem. Badaniami nad immunologią w owym czasie zajmował się również Paul Erlich i wspólnie z Behringiem udoskonalili szczepionki w Instytucie Badań nad Surowicą, który mieścił się w Berlinie, i wtedy uzyskano produkt, który w 75% skutecznie ratował umierające dzieci.

Za swoje zasługi Behring otrzymał wiele nagród. Najpierw, w 1893 roku, tytuł profesora uniwersyteckiego, potem, w 1895 roku, tytuł nadzwyczajnego radcy medycznego; otrzymał również odznaczenie Francuskiej Legii Narodowej. W 1901 roku, z okazji dwóchsetlecia Państwa Pruskiego, nadano mu tytuł szlachecki. Jeszcze w tym samym roku Emil von Behring został pierwszym w historii medycyny lekarzem – laureatem Nagrody Nobla. W czasie pierwszej wojny światowej, w 1915 roku, dostał Krzyż Żelazny za szczepionkę przeciw tężcową, która ratowała życie rannym żołnierzom. Kolejny postęp w pracach Behringa wiązał się z opracowaniem mieszanki antydyfterytowej o zwiększonej aktywności immunologicznej. W 1904 roku uruchamia własną fabrykę szczepionek w Marburgu, żeby mieć bezpośredni udział w procesie produkcyjnym swoich wynalazków.

Emil Behring umiera na zapalenie płuc 31 marca 1917 roku.

WIRTUALNY SPACER PO IZBIE PAMIĘCI